Welke vent wil dat nu niet? Rijden in een grote, mooie auto. Vooral in BMW's uit de 7 serie en grote Mercedessen. En nog geld toe krijgen ook. Ik heb het zelf een tijdje mogen doen. In de periode dat ik zelfstandig werkte. Part-time in loondienst was voor mij een prima mogelijkheid voor wat betaalbare sociale zekerheid. Doorgaans reed ik dezelfde personen. Hierdoor ontstonden vertrouwensbanden. De een vertelde over zijn voorliefde voor klassieke Citroëns terwijl zijn vrouw tijdens een andere gelegenheid vol trots het zwembad in de privé-woning liet zien. Een ander, belast met de gulden/euro omwisseling, was bereid gratis te komen spreken bij mijn club van bevriende ondernemers, de Sales Men Club (SMC). Weer een ander zat liever naast me en praatte ronduit over zijn nieuwe vriendin, zijn ex-vrouw, gebitsproblemen en de zeilboot. Zo bemerkte ik al snel dat directieleden en ceo's ook maar gewone en vooral aardige mensen zijn. De beste herinneringen bewaar ik aan Jacq. K. Hij maakte zich ooit eens kwaad toen een van zijn medewerkers achteloos reageerde bij het verlies van een paar duizend euro. Die medewerker werd de les geleerd met de woorden "Weet je wel dat er in Nederland heel veel mensen zijn die daar meerdere maanden voor moeten werken? Kijk maar hoe je het in orde maakt, maar maak het in orde." Zulke woorden deden mij goed. Ik heb Jacq. een keer ongewild enorm laten schrikken. Op Valentijnsdag kreeg ik van Wendy, zijn vrouw, een verrassingsenveloppe mee. Rood van kleur met opgedrukte hartjes. Of ik die onderweg aan hem wilde geven. Natuurlijk wilde ik dat. Halverwege de ochtendrit, toen er achterin eventjes niet werd gelezen, besloot ik tot de overdracht. "Beste Jacq. , het is Valentijnsdag vandaag en ik heb wat leuks voor je", zei ik in mijn onschuld. Kijkend in mijn binnenspiegel zag ik zijn verschrikte, rood wordende, hoofd en had meteen door wat er misgegaan was. Even later, nadat hij de inhoud had gelezen, begreep hij hoed e vork in de steel zat. De oorspronkelijke gelaatskleur kwam zoetjes aan weer terug. Na verloop van tijd vertrouwden Jacq. en Wendy hun kinderen aan mij toe. Zo ontstaan momenten dat je toch een beetje deel uit gaat maken van het gezin. Dat gaf een gewaardeerd gevoel. Is er dan niets negatiefs te vertellen. Natuurlijk wel, maar dat doe je als privéchauffeur niet. Toen niet en ook achteraf niet.
