Er wordt keihard gewerkt aan het Nederlandse wegennet. En als weggebruikers spuien wij hierover graag ons ongenoegen. De wegenbouwers moeten het daarbij ontzien. Kranten staan er vol van. Claxonneren, middelvinger opsteken, schreeuwen en - ondanks de snelheidsbeperkingen - vooral hard blijven rijden.
Onlangs reed ik op de motor over de A2 naar het zuiden, richting Maastricht. In de omgeving van Eindhoven werd het aanzienlijk drukker op de weg. Er wordt daar flink aan de weg getimmerd. Opvallend was, dat ondanks de drukte, het verkeer doorstroomde. Misschien niet zo snel als ik gewild zou hebben, maar toch.
Ook op de A2 tussen Amsterdam Utrecht - daar waar de A2 de N201 kruist - wordt hard gewerkt aan wegverbeteringen. Een viaduct moet daar plaatsmaken voor twee nieuwe. En dan zijn er de werkzaamheden op verkeersplein Holendrecht en de klus bij Abcoude waar nieuwe op- en afritten in combinatie met een nieuw viaduct worden aangelegd. Zo zijn er nog enkele gigantische projecten aan te wijzen. Plots realiseerde ik mij dat op ieder project hardwerkende wegenbouwers hun uiterste best doen. Niet alleen de mannen die het asfalt leggen en de vangrail plaatsen , maar ook ingenieurs, viaductenbouwers, machinisten, plaatsers van de verkeers- en routeborden enz. enz. Tot de verkeersregelaars aan toe. Wat mij daarbij het meest opvalt is de creativiteit die de wegenbouwers tentoonspreiden. Het is indrukwekkend te zien hoe de werkzaamheden in etappes worden uitgevoerd. Viaducten, wegen, vangrail, verlichting, wegbewijzering en waarschuwingsborden, worden aangelegd, geplaatst en afgebroken terwijl het verkeer rustig door kan rijden. Op- en afritten blijven bruikbaar voor het verkeer. De rijstroken zijn soms wat maller maar de gehele route blijft vaak zijn oorspronkelijk aantal rijstroken behouden.vOnze wegenbouwers zijn grote tovenaars. Een opdracht uitvoeren en gelijktijdig het verkeer doorgang laten vinden. Chapeau!
